تاثیر برنامه ریزی انفرادی و گروهی بر روانی، پیچیدگی و صحت نگارش فراگیران ایرانی زبان انگلیسی: با تمرکز بر رابطه بین برنامه ریزی، مهارت زبانی و نوع فعالیت

با هدف تعیین اثر برنامه ریزی پیش از انجام فعالیت زبانی بر نوشتار به زبان دوم، این مطالعه به بررسی دو نوع نگارش آموزشی و استدلالی تولید شده توسط فراگیران ایرانی زبان انگلیسی تحت تاثیر دو شرایط برنامه ریزی انفرادی و گروهی پرداخته است. این پژوهش رابطه بین وضعیت برنامه ریزی، نوع فعایت زبانی وسطح مهارت زبانی را با توجه به سه جنبه تولید زبان (روانی ، پیچیدگی و صحت) مورد بررسی قرار داده است. صد و هشتاد و شش دانشجوی زبان انگلیسی به دو گروه تقسیم شدند. در هر دو گروه 10 دقیقه وقت به دانشجویان داده شد تا با استفاده از کاغذهای از پیش تعیین شده به برنامه ریزی نگارش خود بپردازند. یک گروه به صورت انفرادی و گروه دیگر دو نفری برنامه ریزی را انجام داده و پس از آن، هر فرد در طول 30 دقیقه به نگارش آموزشی یا استدلالی مشغول شد. سپس کیفیت نگارش دانشجویان با توجه به سه جنبه روانی، پیچیدگی و صحت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. آزمون آنالیز واریانس نشان داد که برنامه ریزی مشارکتی باعث تولید متنی صحیح تر و برنامه ریزی انفرادی منجر به تولید متنی روان تر می شود، در حالی که هیچ نوع از برنامه ریزی ها تاثیری بر پیچیدگی نگارش ندارد. یافته ها در رابطه با نوع فعالیت زبانی نشان داد که بدون در نظر گرفتن شرایط برنامه ریزی، نوشتار آموزشی دانشجویان روان تر و نوشتار استدلالی آنها پیچیده تر است. از لحاظ صحت نوشتار، متون آموزشی نوشته شده به صورت انفرادی و متون استدلالی نوشته شده توسط جفت ها از کیفیت بالاتری برخوردار بودند. بعلاوه، نتایج نشان داد مهارت زبانی رابطه معناداری با روانی و صحت در نگارش دارد. همچنین، رابطه معناداری بین برنامه ریزی ونوع فعالیت زبانی و به همین ترتیب، بین برنامه ریزی و سطح مهارت زبانی مشاهده شد. یافته های این مطالعه می تواند در جهت درک بیشتر پردازش شناختی تولید زبان دوم و همچنین در تعلیم نگارش به زبان دوم مورد استفاده قرار گیرد.